شاعر از کوچه ی مهتاب گذشت
لیک شعری نسرود
نه که معشوقه نداشت
نه که سرگشته نبود
سالها بود که دگر
"کوچه ی مهتاب خیابان شده بود"

-----

من خدا را دارم
کوله بارم بر دوش، سفری می باید
سفری بی همراه، گم شدن تا ته تنهایی محض
سازکم با من گفت: هر کجا لرزیدی، از سفر ترسیدی، تو بگو از ته دل
"من خدا را دارم"
من و سازم چندیست که فقط با اوییم...

-----

برهنه ات میکنند تا راحت تر شکسته شوی
نگران نباش گردوی کوچک
آنچه سیاه میشود
"صورت تو نیست دست آنهاست"

هرگز نخواب کوروش دارا جهان ندارد، سارا زبان ندارد
رستم در این هیاهو گرز گران ندارد
روز وداع خورشید زاینده رود خشکید، زیرا دل سپاهان نقش جهان ندارد
بر نام پارس دریا نامی دگر نهادند، گویی که آرش ما تیر و کمان ندارد
دریای مازنی ها بر کام دیگران شد، دارا کجای کاری؟!
دزدان سرزمینت بر بیستون نوشتند "اینجا خدا ندارد"
هرگز نخواب کوروش ای مهر آریایی بی نام تو وطن نیز نام و نشان ندارد

شب است و ماه می رقصد

ستاره نقره می پاشد نسیم پونه ها

عطر شقایق ها

ز لبهای هوس آلود زنبق بوسه میگیرد

من اما سرد و خاموشم ...

خداوندا تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی

تو میگفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند

من اما دیده ام که نامردان به خون چرک مردان کاخ می سازند

تو میگفتی اگر اهریمن شهوت بر انسان حکم فرما شد

من او را بر صلیب خشم خود مصلوب می سازم

من اما دیده ام چشمان شهوت بار فرزندی که دزدانه بر

اندام لخت مادرش میگرید

اگر مردانگی این است... اگر مردانگی این است...

به نامردی قسم نامرد نامردم اگر دستی به قرانت بیارایم

 کارو